به جای ساختن شهر های جدید، توسعه شهر های موجود را دریابید
به گزارش مرکز املاک، وقتی حرف از خانه و سرپناه به میان می آید، مقصود تنها یک چهاردیواری برای گذراندن شب نیست؛ در مقیاس کلان تر، این شهر است که محل زندگی شهروندان است.
به گزارش مرکز املاک به نقل از مهر وقتی حرف از خانه و سرپناه به میان می آید، مقصود تنها یک چهاردیواری برای گذراندن شب نیست؛ در مقیاس کلان تر، این شهر است که محل زندگی شهروندان است. با این تعبیر پازل توسعه ساخت مسکن و خانه دار کردن مردم در غیاب رویکرد کلانی که پاسخ مساله مسکن را ذیل توسعه شهر تعریف کند، کامل نمی گردد. اما با این حال، الحاق اراضی به محدوده و توسعه افقی شهر بعنوان چاره اساسی معضل مسکن همواره موافقان و مخالفان خودش را داشته است.
در این بین برخی هم با صورت بندی ناقص مساله، عرضه زمین و توسعه شهر را تنها به توسعه منفصل تقلیل داده اند. غافل از آنکه به باور کارشناسان شهرسازی، توسعه منفصل و ساخت شهرک های اقماری و شهر های جدید به واسطه چالش هایی که پیش روی شهروندان می گذارد، تنها زمانی گزینه مطلوب و قابل اجرایی می باشد که شهر اساساً امکان توسعه متصل نداشته باشد.
بر اساس آمار موجود هم اکنون ساکنان شهر های جدید حدود یک و نیم میلیون نفر برآورد می شود اما به قول علی فرنام، مدیرگروه زیربنایی مرکزپژوهش های مجلس، مبتنی بر شواهد و مطالعات انجام شده، شهر های جدید نسبت به این جمعیت، کمترین تحقق سرانه های کاربری شهری را دارند. همینطور بر اساس آماری که سال ۹۸ در کمیسیون عمران عرضه شد، در گونه شناسی شهرها بیشترین تعداد خانه های خالی در شهر های جدید وجود داشته و این مساله پس از اجرای قانون اقدام ملی هم تصدیق و تأیید شده و همچنان پابرجا می باشد. از طرفی طی سفرهای نظارتی کمیسیون شوراها و امور داخلی مجلس، مشخص شده که چالش مردم با شهرداری ها برای عدم خدمات رسانی به مناطق توسعه های منفصلی که داخل محدوده شهر نیستند، پرتکرارترین شکایت عمومی بوده است.
به عبارتی تجربه شهر های جدید حومه کلانشهرها در چند سال گذشته نشان داده که چشم پوشی از بافت و هویت شهری، عدم توجه به اشتغالزایی و تمرکززدایی از کلانشهرها، عدم برخورداری مردم از سرانه های شهر، چالش های مدیریتی و خدمات رسانی و در نهایت کیفیت پایین زندگی در این مناطق، با هیچ منطق و استدلالی نوید حل ابر چالش مسکن را نمی دهند و حتی با نگاهی واقع بینانه تر، چاره اساسی را هم به حاشیه می برند.
این به این معناست که چالش های توسعه منفصل برای ساکنانش آنقدر اساسی و غیرقابل چشم پوشی است که علیرغم هدف تعریف شده، نه تنها درد معضل مسکن را دوا نکرده بلکه خود به زخم جدیدی بدل شده که احتیاج به صدمه شناسی و درمان جداگانه دارد. در چنین وضعیتی سوالی مطرح می شود که وقتی میتوان با الحاق زمین به محدوده و توسعه شهرها و کلانشهرهای موجود به شکل اصولی به نیاز مسکن مردم پاسخ داد، چرا باید با صرف هزینه و زمان مضاعف و تحمیل سطح پایین کیفیت زیست شهری به تعداد افراد بیشتر، سراغ ساختن شهر های جدید رفت؟
در همین خصوص در نشست الحاق اراضی که اخیراً با حضور چند تن از اساتید شهرسازی و و هادی عباسی معاون وزیر راه و شهرسازی و علیرضا جعفری مدیرعامل شرکت عمران شهر های جدید در دانشگاه تهران برگزار شد بعضی از اساتید با استناد به آمار و مطالعات انجام شده در این حوزه به نقد رویکرد جاری دولت در تقلیل توسعه شهری به توسعه منفصل و ساخت شهر های جدید و شهرک های اقماری پرداختند. چون که شواهد نشان داده است زمین مورد نیاز برای توسعه شهر های موجود، وجود دارد.
اسفندیار زبردست استاد دانشگاه تهران در همین باره در این جلسه اظهار داشت: کدام مطالعات می گوید در شهر های موجود زمین نداریم که بخواهیم سراغ ساختن شهر های جدید برویم؟ مگر شهر جدید ساختن به همین راحتی است؟ زیرساخت می خواهد، برنامه ریزی می خواهد، مدیریت و منابع می خواهد. ما ساخت شهر های جدید را از دهه ۷۰ شروع کردیم و تا هم اکنون ۳۰ سال تجربه داریم اما پس از گذشت سه دهه هنوز اغلب شهر های جدید کمتر از ۲۰ درصد تحقق پذیری داشتند. حالا می خواهیم ۲۷ شهر جدید دیگر هم اضافه کنیم؟! کجای سند تحولی دریا محور گفته که شهر های موجود را رها کنید و بروید شهر های جدید بسازید؟
زبردست افزود: در ماده یک قانون جهش تولید مسکن می گوید که وزارت راه و شهرسازی موظف است که زمین مورد نیاز طرح نهضت ملی مسکن را تأمین کند. اما از زمین موردنیاز ۴ میلیون واحد مسکن وعده داده شده، تأمین زمین موردنیاز حدود ۷۰۰ هزار واحد برعهده شرکت عمران شهر های جدید گذاشته شده و تأمین زمین یک میلیون و ۲۰۰ هزار واحد هم برعهده سازمان ملی زمین و مسکن می باشد. وقتی در قانون وزارت راه و شهرسازی مکلف به تأمین زمین طرح شده چرا پس سراغ دیگران می رود؟ نمی تواند زمین تهیه نماید یا نمی خواهد؟ یعنی سازمان ملی زمین و مسکن به اندازه ۴ میلیون مسکن زمین ندارد؟ مرحوم کاظمی زمانیکه در وزارت خانه همکارشان بودم می اظهار داشت: چه کسی گفته که وزارت نفت ثروتمندترین وزارت خانه کشور است؟ آن زمان ایشان می گفت ۶۰۰ هزار هکتار زمین شهری داریم. حساب و کتاب کنید ببینید کدام وزارت خانه ثروتمندتر است؛ وزارت نفت یا راه و شهرسازی؟ این زمین ها هم اکنون کجا هستند؟ و چرا نباید برای اقشار کم درآمد عرضه شوند؟
وی در انتها اظهار داشت: طبق مطالعات انجام شده دهک های ۱ تا ۴ توان خرید زمین در شهر های جدید و اسکان در این شهرها را ندارند. در مسکن های مهر هم این تجربه را داشتیم؛ طبق مطالعات انجام شده ساکنین کنونی مسکن های مهر اردبیل به دهک های ۶ و ساکنین مسکن های مهر قم به دهک های ۷ تعلق دارند و ساکنین اولیه دیگر آنجا نیستند چون توان و استطاعت بازپرداخت بدهی های بانکی را نداشتند. سوالی که اینجا مطرح است اینست که مسکن های شهر های جدید مقرر است به چه کسانی تعلق بگیرد و جامعه هدف این طرح چه کسانی است؟ اقشار کم درآمد؟ یا هر کسی که توانست استفاده کند؟ آن چه از برنامه ریزی شهر های جدید برمی آید اینست که هر کسی که بتواند استفاده بکند. درحالی که قانون چیز دیگری می گوید.
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب