رنج معلولیت، ۱
ایستاده با ویلچر
خراسان رضوی فکرش را بکنید برای مردم قابل قبول نباشد که شما درس بخوانید، ازدواج کنید و شغل داشته باشید.
فکرش را بکنید در خیابان منتظر اتوبوس هستید که یکهو یک نفر پول به شما می دهد؛ به تصور این که گدا هستید. فکرش را بکنید یک پله ۲۰ سانتی متری که همه می توانند به آسانی از آن عبور کنند، برای شما مثل یک دیواری غیرقابل عبور باشد. فکرش را بکنید محل کار شما در طبقه دوم یک ساختمان باشد، اما شما آن کار را رها کنید چون هیچ آسانسوری در آن ساختمان وجود ندارد و شما هم نمی توانید هر روز نیم ساعت منتظر بمانید تا چند نفر پیدا شوند و شما را به طبقه دوم ببرند و.... همه این موارد که حتی تصورش هم برای من و شما دشوار است، در زندگی خیلی از افراد دارای معلولیت رخ می دهد.
این افراد نیاز به ترحم و دلسوزی ما ندارند. آنها فقط می خواهند که به مثابه انسان های عادی به آنها بنگریم و شرایط برای حضورشان در جامعه فراهم گردد تا بتوانند مانند اشخاص دیگر به آسانی از فضاهای عمومی استفاده کنند، ادامه تحصیل دهند، شاغل شوند، تشکیل خانواده دهند و...، اما متاسفانه همچنان محدودیت ها و تبعیض های بسیاری در راه زندگی افراد دارای معلولیت وجود دارد. در ادامه تجربیات و مشکلات دو نفر که دارای معلولیت جسمی-حرکتی هستند را می خوانید.
امکانات فضای عمومی برای معلولان استاندارد نیست
سیدمحسن میرجلالی، بازاریاب و مشاور در امور بازاریابی شبکه ای در گفت و گو با ایسنا اظهار نمود: من بواسطه شغلم از بامداد زود تا حدود ساعت ۲۰ بیرون از منزل و در رابطه با مردم و مجبور به استفاده از فضای عمومی هستم. در نتیجه اهتمام می کنم از محیط هایی استفاده کنم که مانعی نداشته باشد و یا مانع کمتری داشته باشد. یکی از اشکالات بزرگ جامعه معلولین این است که مسیر تردد در سطح شهر و امکاناتی که برای ما در نظر گرفته شده بسیار محدود است و استاندارد نیست.
وی افزود: اگر بخواهم به میزان استاندارد بودن این امکانات امتیاز دهم اساسا زیر یک درصد است و حتی همان یک درصد نیز گاهی قابل استفاده نیست؛ برای اینکه عوامل جانبی مثل ماشین ها یا موتورسیکلت ها که در راه ویلچر پارک می کنند مسیر را برای ما دسترس ناپذیر می سازند یا در مسیری که خالی است و برای افراد معلول در نظر گرفته شده مانع می گذارند؛ مثلا المان، پرده عزا یا آبنما می گذارند. بارها برایم پیش آمده که مثلا مجبور بودم از کنار آبنما عبور کنم و در عین حال مواظب باشم که در سطح شیب دار نیفتم و.... درکل فضای عمومی در مقایسه با سالهای قبل بهتر شده اما شرایط هنوز ایدئال نیست و محدودیت های بسیاری همچنان وجود دارد.
این بازاریاب و مشاور در امور بازاریابی شبکه ای اضافه کرد: هنگام استفاده از وسایل حمل و نقل عمومی مشکل زیادی داریم. در مترو فرهنگسازی شده و آنجا کارمندها از ما سوال می کنند که کجا می خواهیم برویم و بعد کمک می کنند و ما را به داخل واگن می برند و راهنمایی می کنند ولی اتوبوس اینطور نیست و راننده اگر تمایل نداشته باشد، هیچ کمکی نمی کند و گاهی وقت ها حتی رفتار توهین آمیزی نیز دارند.
برای مردم قابل قبول نیست که یک فرد ویلچری درس بخواند، ازدواج کند و شغل داشته باشد
میرجلالی درباب نحوه تعامل صحیح با افراد دارای معلولیت اظهار داشت: در گذشته که دانشجو بودم و دانشگاه آزاد می رفتم، مردم اصلا قبول نمی کردند و برایشان قابل قبول نبود که یک فرد ویلچری درس بخواند، ازدواج کند، شغل داشته باشد و... ولی الان وضعیت بهتر شده، اما هنوز آنقدر دلچسب نیست و به آن درجه از فرهنگسازی نرسیدیم که همه آگاهی داشته باشند که یک فرد معلول نیاز به کمک های بی جا و ترحم بی جا ندارد. خداوند به او قدرتی داده است تا بتواند نیازهای خودرا رفع کند و اگر نیاز به کمک داشته باشد اساسا به شما می گوید. من گاهی از ناحیه مردم رفتارهای خیلی بدی را تجربه کرده ام. چند هفته پیش در ایستگاه اتوبوس بودم که یک آقایی کنارم آمد و به شانه من زد و ۲۰۰۰ تومانی که در دست داشت را می خواست به من بدهد، بعد من به او گفتم که من از شما پول خواستم؟ من از شما کمک خواستم؟ این خیلی رفتار بدی است که کرامت انسانی یک فرد را زیر سوال می برند.
با ما عادی برخورد کنید
وی اضافه کرد: من از عموم مردم خواهش می کنم که اگر فرد معلولی را در سطح شهر دیدید که راه می رود، با دیگران تعامل دارد و زندگی می کند، شما نیز فکر کنید او یک فرد عادی است و همانطور که با یک فرد معمولی و عادی برخورد می کنید، با او نیز به همان صورت ارتباط برقرار کنید و رفتار کنید. فقط ویلچر را نبینید، واکر و عصا را نبینید، بیماری و معلولیت فرد را نبینید. آن فرد باوجود داشتن معلولیت، شعور و شخصیت دارد و انسان فهیمی است. ما معلولین توانایی هایی داریم که به جرأت می توانم بگویم ممکنست یک فرد سالم و عادی نداشته باشد. من ۱۸ سال است که ازدواج کرده ام، تحصیل کرده ام، شاغل هستم و درسطح جامعه رفت و آمد دارم درست نیست که ما را دست کم بگیرند و با ما برخورد بدی داشته باشند فقط به این دلیل که روی ویلچر نشسته ایم.
میرجلالی با اعلان اینکه نمی توان فقط شعار داد که بایستی شرایط حضور افراد دارای معلولیت را در جامعه مهیا نماییم، اما در سطح شهر حتی پیاده رو پر از مانع باشد، اظهار داشت: لطفا بستر حضور افراد دارای معلولیت در جامعه را آماده کنید. اگر مقرر است من بیایم در جامعه ولی بروم بانک یا دانشگاه یا اداره خاصی و همان ورودی آن پله باشد و کسی نباشد که ما را راهنمایی کند این رفتار با آن شعارتان متناقض است.
معلولین بجای سربار بودن می توانند مولد باشند
محمد ایمانی راد، کارشناس حقوق، دفتریار دفتر اسناد رسمی و مدیرعامل جامعه معلولین خراسان رضوی در گفت و گو با ایسنا بیان کرد: افراد دارای معلولیت می توانند در جامعه موثر باشند و اگر زمینه حضور آنها از ناحیه مردم و مسئولین مهیا شود نه فقط سرباری برای جامعه نیستند و نیازی به بودجه اضافی ندارند، بلکه اگر جامعه توانمندی های آنها را بشناسد و شرایط حضور آنها در جامعه را مهیا سازد، می توانند بسیار مولد نیز باشند.
وی با اعلان اینکه افراد دارای معلولیت نیز مانند مردم عادی حق استفاده از فضا عمومی را دارند، اظهار داشت: نبایستی بواسطه این که فردی نابینا، ناشنوا یا معلول جسمی-حرکتی است و با ویلچر تردد می کند از امکانات موجود در فضای عمومی محروم شود. بنده نیز بعنوان کارشناس حقوقی که در دفتر اسناد رسمی استخدام شده ام ناچار به استفاده از فضای عمومی در ضمن روز هستم و وقتی این فضاها برای افراد دارای معلولیت دسترس پذیر نباشند، تبعات بسیاری زیادی خواهد داشت. ممکنست افراد کلا از حضور در فضای عمومی منصرف شوند برای اینکه زحمت و سختی زیادی را تجربه می کنند یا فرد از داشتن شغل دلخواه محروم شود.
از دست دادن شغل بخاطر نبود آسانسور
ایمانی راد اضافه کرد: من خودم شغلی داشتم که بسیار موردپسند و علاقه ام بود و کارفرما نیز نیازمند مهارت های من بود، اما متاسفانه بخاطر این که محل کارم واقع در طبقه دوم بود و آسانسور و بالابر نداشت باوجود عدم تمایل پس از یک ماه از آن کار انصراف دادم درحالی که در محیط کاری نیز نیازمند کار من بودند ولی من نمی توانستم هرروز ریسک بالا رفتن از ۴۰ پله را بپذیریم؛ برای اینکه این اتفاق فرسایشی و زمان بر می شد، من هرروز بایستی نیم ساعت نزدیک در ورودی مرکز صبر می کردم تا کسی کمکم کند. درنهایت ناچار شدم با وجود این که شغل خوبی بود و مورد دلخواه من و کارفرما بود، اما به سبب مشکلات فیزیکی از این کار انصراف دادم.
مدیرعامل جامعه معلولین ایران خراسان رضوی ضمن بیان این که مردم اطلاعات درستی درمورد نحوه تعامل صحیح با افراد دارای معلولیت ندارند، اظهار داشت: ازآنجایی که آموزش و اطلاع رسانی درباب نحوه تعامل با افراد دارای معلولیت انجام نشده، درنهایت مردم نیز باخبر نیستند که چطور بایستی رفتار کنند و به حقوق این فرد احترام بگذارند. در بسیاری از موارد مردم رفتار خوبی با افراد دارای معلولیت ندارند و متاسفانه مقصر نیز نیستند؛ برای اینکه آموزشی دراین زمینه ندیده اند و اطلاعاتی ندارند که مثلا نحوه تعامل با یک فرد ناشنوا یا نابینا باید به چه صورتی باشد.
وی اضافه کرد: مردم بسیاری از مواقع تصور درستی از این که یک فرد دارای معلولیت با چه محدودیت هایی در زندگی خود مواجه می باشد، ندارند. بعضی مواقع آنچه برای ما مانع است برای افراد سالم مانع نیست. زمانی که با ویلچر حرکت می نماییم یک پله ۲۰ سانتی متری برای ما دیوار است و قابل عبور نیست. اختلاف سطح بیشتر از دو و نیم سانتی متر برای معلولین حکم پله و مانع را دارد. فرقی برای فرد دارای معلولیت ندارد که شما پله بگذارید یا دیوار بکشید درهرحال برای او غیرقابل عبور می شود و دسترس پذیری را مشکل می سازد.
ایمانی راد اشاره کرد: من بتازگی جلسه ای دعوت بودم و اتفاقی که در آن جلسه افتاد برایم دردناک و تعجب برانگیز بود. در این نشست قشر نخبه و پزشکان حضور داشتند و درمورد موضوع مناسب سازی محیط کار برای افراد دارای معلولیت صحبت کردیم و درنهایت این افراد اظهار داشتند که علاقه ای به انجام این کار ندارند. من خیلی ناراحت شدم از این که بایستی حتی افراد نخبه جامعه را توجیه نماییم که این تبعیض است. این که دفتر کار خودرا به صورتی طراحی کنید که قابل استفاده برای افراد دارای معلولیت نباشد و حتی دم درب ذکر کنید که ما از ارائه خدمات به این افراد معذوریم، این تبعیض و ظلم بزرگی است.
مرورگر شما از ویدئو پشتیبانی نمی کند.
فایل آنرا از اینجا دانلود کنید: video/mp4
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب